Przejdź do głównej zawartości

Wartość Twojego czasu, wartość Twojej pracy, czyli... Twoja wartość

Kiedyś myślałam, że robienie wielu rzeczy dla pożytku publicznego za darmo to przejaw dobrego serca. Nie mam tu na myśli akcji charytatywnych. To post o zajęciach ściśle przypominających pracę zarobkową, a nie post o niesieniu pomocy innym.

Rozumiecie, takie działanie łudząco podobne do pracy zawodowej, ale pro publico bono, wypływające z naszych dobrych chęci, takie przysługi dla znajomych. Nie mylił się ten, który kiedyś ukuł słynne zdanie o dobrych chęciach. Wiadomo, co jest nimi wybrukowane. Również w tym przypadku ta zasada się potwierdza.

Miałam w zwyczaju zaniżanie wartości swojej pracy lub traktowanie jej jako bezcenną - dosłownie. Godzin spędzonych przed komputerem podczas wykonywania pracy dla kogoś za darmo też trochę by się uzbierało. Pomyślicie - jaka ona głupia. Ja wtedy myślałam - jakie ja mam dobre serce.


Jakie były moje spostrzeżenia, gdy pracowałam dla innych za darmo?

1. Dopóki Ty nie cenisz swojego czasu, inni też nie będą go cenić.

2. Jeśli Ty nie cenisz swojej pracy, inni też nie będą jej cenić i chętnie na tym skorzystają.



3. Wykonywanie pracy za darmo wcale nie przekłada się na to, że ktoś bardziej Cię polubi.

4. Wykonywanie pracy za darmo nie przełoży się na Twój wizerunek jako profesjonalistki (często wręcz przeciwnie).

5. Brak funduszy z wykonywanej pracy oznacza brak środków, aby dalej się rozwijać.

6. Brak rozwoju oznacza stanie w miejscu, gdy konkurencja ściga się na swoich turborowerach trzy kilometry przed Tobą, zahaczając po drodze kolejne szkolenia.

7. Widok konkurencji daleko przed Tobą sprawia, że chęci udoskonalania zupełnie z Ciebie wyparowują.

8. Brak chęci do rozwoju może w linii prostej prowadzić do obniżenia samooceny.

9. Mając niską samoocenę nigdy nie wycenisz swojej pracy adekwatnie do wysiłku, jaki w nią wkładasz.

10. W końcu znów zorientujesz się, że robisz coś po kosztach, jeśli nie za darmo.



Jakie wnioski wysnułam?

1. Przeliczaj pracę na godziny.

2. Każdą godzinę wyceniaj zgodnie z wysiłkiem, jaki w nią wkładasz - fizyczny, kreatywny - pamiętaj, że Twoje pomysły mogą być bardzo wartościowe.

3. Nie zaniżaj i nie zawyżaj stawek. To bardzo ważne. Bądź uczciwa w wycenianiu swojej pracy. Wierz mi, że za jakiś czas sama się zdziwisz, jak dużo ludzie są w stanie Ci zapłacić za godzinę Twojej pracy.

4. Stale się rozwijaj. Szukaj, czytaj, obserwuj, podglądaj, pytaj, daj się zainspirować. Nigdy nie osiadaj na laurach.

5. Nie bój się rozmawiać o pieniądzach.

6. Bądź w stu procentach profesjonalna w tym, co robisz. Nie wykonuj zadań "po łebkach", nie marnuj czasu na siedzenie bez celu.

7. Rób sobie przerwy. To tak ważne jak oddychanie i tak samo często, jak zapominamy, że oddychamy, tak samo często zapominamy o wartościowych przerwach. PS przerwa to nie jest wycieczka po mediach społecznościowych ani wlewanie w siebie hektolitrów kawy i palenie papierosów przed budynkiem biura.

8. Weekend jest weekendem. Zapomnij o pracy. Żadnego sprawdzania skrzynki, rozmyślania o poniedziałku. Zaplanuj wszystko tak, abyś miała co najmniej 2 dni wolne - dla siebie, dla partnera, dla rodziny. Jeśli się nie da - być może masz za dużo na głowie?

9. Otaczaj się pozytywnymi i inspirującymi ludźmi. Przeanalizuj ich drogę do sukcesu, dużo z nimi rozmawiaj i spędzaj z nimi czas. Pomału odcinaj się od ludzi, którzy demotywują, narzekają, marudzą i spotkania z nimi wpędzają Cię w gorszy nastrój.

10. Przestań zwlekać. Jeśli masz na horyzoncie świetną propozycję, to nie czekaj, aż do Ciebie przyjdzie, tylko wsiadaj na rower i do niej jedź, zanim ktoś Ci ją zwinie sprzed nosa. A jak już ją dorwiesz, zajmij się pracą natychmiast. Odwlekanie to marnowanie swojej produktywności.


Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Ranne ptaszki

Słowo „ranne” ma dwa znaczenia, prawda? Przypadek? Nie sądzę ;) Latorośle mają to do siebie, że czasem budzą nas o dziwnych porach. Zazwyczaj nie jest to jednak 13, tylko np. 5 rano. Dzisiaj była to 5:54. Gdy latorośl zdecyduje jednak, że to tylko próbny alarm i wraca do łóżka spać, to ja wtedy mam dylemat. Wyjścia są dwa: 1)     jak najszybciej wtulić głowę z powrotem w poduszkę i próbować zasnąć (z reguły kończy się to zaśnięciem, któremu towarzyszą koszmary, np. ostatnio gryzł mnie krokodyl w takim porannym śnie). A gdy już faktycznie się znów obudzimy po, tym razem, prawdziwym alarmie latorośli (zapewne przed 7), to jestem najbardziej niewyspanym człowiekiem świata 2)     jest jeszcze drugie wyjście - wstajemy! I tak już jestem rozbudzona, więc wielkiej krzywdy nie ma, jednak po rachunku godzin snu, którego pospiesznie dokonuję na palcach jednej ręki, wydaje mi się, że to trochę głupie nie dać sobie jeszcze 37 minut więcej (nawet jeśli z koszmarami) Dzisiaj wybr

Zawsze jest coś do roboty! Prawda? :)

Bardzo mnie zainspirował ostatni felieton Szymona Majewskiego dla "Zwierciadła". Majewski porusza w nim kwestię "bezsprawia", czyli stanu, w którym zrobiliśmy już wszystko, co mieliśmy do zrobienia i możemy w końcu oddać się... niczemu. W jakim tonie się wypowiada? Otóż informuje czytelnika uprzejmie, że "bezsprawie" nie istnieje. Szuka go bowiem od kilkudziesięciu lat i ZAWSZE jest jeszcze coś, co trzeba zrobić. Czasem już wydawałoby się, że jesteśmy krok od "bezsprawia", a tu nagle zza rogu wyłania się kolejna rzecz do zrobienia/kupienia/czy choćby myślenia o niej. Dawno żaden felieton nie został w mojej świadomości na tak długo i nie myślałam o nim tak intensywnie jak w przypadku tej strony A4. To była naprawdę jedna z najbardziej wartościowych stron A4, jakie przeczytałam. Moja miłość do "Zwierciadła" znów zakwitła. Dochodzę do wniosku, że wniosek Majewskiego jest trafny i że ja też, mimo usilnych starań takiego "bezspraw

ByleJAKOŚĆ

Jeśli stojąc włożysz do ust kostkę czekolady i zapijesz ją łykiem gorącej wody, to tak jakby właśnie wypiłaś gorącą czekoladę, prawda? Ostatnio często godzę się na taką bylejakość właśnie. Byle szybciej, byle dalej, byle z głowy. Czy ja naprawdę chcę mieć wypicie herbaty/gorącej czekolady z głowy? Odhaczyć i pójść dalej? Wiecie co, może i chcę? Tłumaczę się brakiem czasu, nawałem obowiązków. Niedługo kataklizmy w odległej galaktyce uniemożliwią mi zjedzenie obiadu. "Bo przecież tam jest gwiezdna burza, zatem jak ja mogę tutaj spokojnie jeść te ziemniaki?!" Zawsze znajdzie się dobra wymówka, żeby zamiast kolacji zjeść pierniki. "Przecież to pranie samo się nie poskłada!", "Nie wiem, co mam zjeść, nic nie ma w tej lodówce, za dużo roboty z tym włączaniem piekarnika!" Dni coraz bardziej zaczynają przypominać stronę z kalendarza z okienkami do odhaczania. matko, ale wcześnie, czy ja naprawdę muszę już wstać? śniadanie lub cokolwiek, co mo