Przejdź do głównej zawartości

Torebkowe must have - książka? Naprawdę? "Don't sweat the small stuff" (Richard Carlson)

Podobno są takie książki, które trudno oddać do biblioteki, sprzedać, pożyczyć komuś do przeczytania.

Ja właśnie taką skończyłam dzisiaj czytać. Zupełnie się nie spodziewałam, że to właśnie ta pozycja będzie pasowała do powyższego opisu.

Raczej nastawiłam się na kolejny poradnik z bzdurami i banałami. A tu proszę, niespodzianka.

Mowa o:


Byłam przekonana, że rzucę ją równie szybko, jak po nią sięgnęłam, a prawda jest taka, że nie mogłam się doczekać, kiedy znów zacznę czytać. Czytałam w oryginale i uważam, że warto sięgnąć właśnie po wersję po angielsku. Język nie jest zbyt skomplikowany i czyta się bardzo dobrze.

Książka zawiera 100 podrozdziałów, z których każdy opowiada o czymś, na co warto zwrócić uwagę, jeśli chcemy mieć łatwiej w życiu. Łatwiej pod każdym względem - w relacjach, w pracy, w społeczeństwie.

Autor nie owija w bawełnę, nie tworzy przydługawych akapitów, żeby zwiększyć objętość książki. Każde słowo jest na miejscu i jest potrzebne. To nie jest książka o pogoni za szczęściem na zielonej łące pełnej dmuchawców. Autor twardo stąpa po ziemi i przetestował wszystkie rozwiązania na sobie.

Tego typu poradniki czytam zazwyczaj z sarkastycznym uniesieniem brwi co kilka stron(tu banał, tam banał...). Tym razem tak nie było. Fakt faktem, zdarzały się treści, które już w innych publikacjach zalecano ludziom szukającym siebie i szczęścia (poranne wstawanie, skupienie się na tu i teraz itd.), ale większość punktów była dla mnie nowa i dość odkrywcza, a co najważniejsze, opisana szczerze na podstawie doświadczeń samego autora. 

Czując tę książkę, miałam wrażenie, że autor do mnie porozumiewawczo mruga, całkiem dobrze mnie znając. Może to przez to, że część swojej kariery zawodowej przepracował jako osoba doradzająca ludziom pracującym i żyjącym w ciągłym stresie. Porady autora niewątpliwie są praktyczne, a sama treść sprawia, że trzeba do niej wracać. Niestety, nie jestem w stanie zapamiętać i zastosować naraz wszystkich 100 podpowiedzianych sposobów, ale już kilka mam za sobą i nie powiem, jest różnica.

Jeśli więc lubisz nad sobą pomyśleć, masz wrażenie, że świat jest niesprawiedliwy, masz w głowie sporo negatywnych myśli, lęków i obaw - polecam. Nie zaszkodzi spróbować.

Źródło zdjęcia: https://www.goodreads.com

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Gruba kreska

Przeczytałam ostatnie trzy wpisy na blogu. Zadziwia mnie, jak bardzo od tego czasu ewoluowałam. Dziwię się, że mój styl pisania sprzed roku wprawia mnie w takie zakłopotanie. Bo to jakby nie moje palce stukały w klawiaturę. Dzisiaj rysuję tutaj grubą kreskę. Moje myśli chcą znaleźć ujście. Moje palce chcą stukać w klawisze. Upieczemy dwie pieczenie przy jednym ogniu. Czasu na pisanie (i myślenie) mamy teraz pod dostatkiem.

"Dziewczyna z pociągu" by Paula Hawkins

Tak, pamiętam, gdy wystawy księgarń były zastawione w egzemplarzach tej książki. Całkiem dawne czasu to były. Wtedy jeszcze nie miałam czasu, żeby czytać dla przyjemności. Wróć - czas miałam, ale nie przeznaczałam go na czytanie dla przyjemności, bo moja lista priorytetów miała na górze inne pozycje. Na szczęście z wiekiem człowiek idzie po rozum do głowy i krok po kroku te priorytety przestawia. Dzięki temu ostatnio sięgnęłam właśnie po "Dziewczynę z pociągu", bo naczytałam się ochów, achów i, jak to ja, musiałam sprawdzić, czy są słuszne i nie na wyrost. Czytanie rozpoczęłam w piątek wieczorem. Postanowiłam zacząć od 1-2 rozdziałów. Przeczytałam spokojnie i nie powiem, żebym nie mogła się oderwać. "Książka, jak książka" - pomyślałam - "nic nadzwyczaj trzymającego w napięciu". Zostawiłam więc lekturę na sobotę. Od rana, strona po stronie, rozdział po rozdziale zostałam wciągnięta w fabułę. Czytanie książek z kryminalnym motywem ani trochę do mni...